Oświecenie cz.1
Oświecenie w Warszawie nie ma jednej daty, wielu różnych historyków przyjmuje różne daty. Brane są pod uwagę trzy daty:
1720 – odbudowa miasta po wojnie północnej;
1740 – założenie Collegium Nobilium;
1764 – elekcja Stanisława Augusta;
W przeciwieństwie do końca epoki oświecenia, który jest datowany na upadek Rzeczpospolitej, a dokładniej jej trzeciego rozbioru – 1795 rok. W XVIII wieku Warszawa rozwijała się prężnie i zachodziły w niej coraz szybsze zmiany – miały one charakter lawinowy. Jednym z najbardziej dostrzegalnych czynników, był wzrost ludności – w latach 1754-92 wzrost wynosił ponad 90 tysięcy mieszkańców. W czasie walczącej Rzeczpospolitej (powstania kościuszkowskiego) w stolicy było ponad 150 tysięcy ludzi. W tym czasie stolica Polski była jednym z większych miast Europy.
W 1792 roku przeprowadzono spis ludności, który stwierdził iż ponad 65% ludności miasta stanowili mieszczanie, którzy dzielili się na kupców i rzemieślników. Przybywało więcej ludzi „luźnych”, którzy przyjeżdżali do miasta z pobliskich wsi w poszukiwaniu pracy. Stolica zalała się włóczęgami i żebrakami, którzy nie chcieli podejmować pracy, pomimo braku siły roboczej. Zmieniło to żebractwa, z ludzi biedny potrzebujących pomocy, na nierobów którzy stronili od pracy. W Warszawie wojsko i milicja zapędza żebraków do pracy.
Znakiem nowych czasów jest podział społeczeństwa na: burżuazję, inteligencje i proletariat. Rośnie potęga bankierów, kupców i rzemieślników.
